InTact Meeting

Ha! Goedemorgen. Daar zijn we weer. Schrijven het uur 3:00 exact in de nacht. Mijn hoofd heeft zich aangewend om wanneer dat zo uit komt, altijd op of rond dit uur zich wakker te denken. Dan bruist de gedachten kookpan als ware over, en moet ik eerst in de knoppen om de overdruk aan hersenactiviteit geleidelijk via de toetsenplank te laten afvloeien op het web. Niet alsof ze mij hier nog klein mee krijgen tenslotte.

Gisteravond had ik mij weer eens richting een herstelmeeting begeven. In het midden van de ruimte waar dit plaatsvind en waar iedereen met zijn stoeltje om heen zit in een kringetje, staat een bordje met een dwingend advies: “Wat hier wordt besproken, blijft hier” – en geen nood, ik ben absoluut voornemens mij daar aan te houden. Stukje basisveiligheid voor dat soort groepen om te werken. Want hoewel ik dan in Zutphen bij de zelfhulpgroep van Tactus was geweest, zijn er ook vele anderen, door het hele land, van verschillende organisaties en samenstelling. Er zijn herstelmeetings waar ze liever geen reclame voor maken, die een complete code hebben en met een bepaalde rituele routine de bijeenkomsten voeren, je hebt ze voor specifieke vormen van verslaving, en voor enkel de lijders aan deze chronische aandoening. Of zoals deze meeting is voor zowel verslaafden (in herstel) als naasten, en zijn open toegankelijk in overleg – mits je er wat te zoeken hebt natuurlijk.

Maar goed, de crux van wat ik vandaag wil beschrijven speelt zich daar af, hoewel ik dus niet inhoudelijk vertel wat daar besproken werd, ga ik wel proberen te duiden hoe ik er persoonlijk bij zat. Eerder was het een marteling om daar langer dan een X-aantal minuten welhaast te zitten namelijk. Werd het ongemakkelijk en had ik moeite met verdragen tot het bittere eind. Halverwege was dan ook een pauze waarin ik mij dikwijls uit de voeten maakte. Maar aangezien ik eergisteren nog bijna 2 uur had gecommitteerd aan een stuk publieksparticipatie waarbij ik niet de mogelijkheid, noch behoefte, had om weg te lopen eerder… had ik mezelf tot uitdaging gesteld ook hier bij deze wellicht ongemakkelijke groep de rit uit te zitten. Het werd op voorhand wel gevraagd: Wie halverwege weg dacht te moeten. Ik besloot niet te reageren. Ik zou het gaan uitzitten. Als alles mis ging kon ik tenslotte alsnog gillend de deur uit rennen…

maar feitelijk gebeurt dat natuurlijk nooit. Dit soort absurdisme deed mij realiseren dat er helemaal niets gebeurt verder. Hooguit moest ik iets langer wat ongemak verdragen, ik legde mij er bij neer, voordat ik er verzet tegen begon op te tuigen.

Uiteindelijk heb ik mijn aandacht laten opgaan in ieder zijn of haar verhaal. Ik heb het mentaal dezelfde focus en aandacht gegeven als mijn computerscherm nu krijgt. Want zeg nu zelf: Dit scherm waar ik nu op kijk, krijgt behoorlijk wat focus en aandacht en feitelijk gebeurt er dan ook niets in mijn hoofd wat ik niet wil. Misschien omdat ik van het scherm ook niet te verwachten heb dat het in mijn gezicht springt, begint te schelden, woedend mijn ogen er uit trekt of spontaan ontbrand. Maar dat doen de deelnemers bij InTact in de regel ook niet. Dus why not ze dan maar volledige en onverdeelde aandacht geven. Het was goud en werkte prima. De pauze brak aan voordat ik aan de beurt was geweest en ik vond het geen probleem allemaal. Na de pauze ging het vertelrondje verder en op een punt deed ik mijn verhaaltje. Ook dat zal ik de lezer hier besparen, al besprak ik gevoelsmatig geen geheimen. Niet omdat het zo lekker veilig is om mentaal mij precies om een hoekje te vouwen dat niets van wat ik zeg er wezenlijk toe doet waardoor ik geen risico loop. Nee, omdat er niets was dat ik hoefde te verdedigen. Of beschermen. Of verhullen. Ik zat er, sprak, en ging door met luisteren naar de rest.

Aan het eind van deze meeting was ik niet uitgeput of mentaal bijzonder vermoeid. Hierover belde ik daarna ook opgetogen mijn vriendin. Het is de meeting waar ik toch al een aantal jaren kom en de afgelopen tijd niet meer zo heel vaak, maar wel met een steeds duidelijker doel als ik er kom: Ik wil wat komen halen daar, qua aandacht, levenslessen, licht aan medemenselijkheid die de worsteling kennen. En daarnaast is het mij te kennen gegeven dat ik door mijn duurzame herstel inmiddels, in een vergevorderd stadium van een volwassen leven met verantwoordelijkheid, sowieso ook wat breng met mijn in-breng dus. Dus dat vinkt het dan mentaal effe af: Het is sowieso ok en in balans als ik kom. Maar deze keer had ik dus niet de indruk dat de groep zwaar was. Mijn deelname verliep helemaal niet moeizaam. Ik ging er makkelijker doorheen dan anders. En durf bij nader inzien niet precies de vinger er op te leggen of dat geheel mijn eigen inzicht en doen was. Ik had van alles bedacht of dwarrelen in mijn hoofd voordat ik deze tekst begon. Over hoe verheven gedachtegoed over niet actief vechten tegen ongemak eindelijk was gelukt door een simpel inzicht een doelbewust keuzen-pad dat je zo zo en zo kan nadoen en bam, je bent er probleemloos door. Maar heel eerlijk? Zo ging het niet. Ik ging wel zonder verwachting er heen. Ik had geen beeld gevormd wat ik zou aantreffen ditmaal. Het was wat drukker. En dat de groep als heel licht of makkelijk door te komen werd ervaren, was beslist geen uniform gedeelde beleving. Maar wel de mijne dus. Ik schudde het na afloop allemaal zo weer uit mijn andere oor. En plop, ik liep in opgewekte tred net zo zwaar of licht als ik was aangekomen, weer naar huis. Het was gewoon. Ik was er ‘gewoon’. Gewoon is niet gewoon. Maar het is gelukt en met meer gemak dan ooit.

Dit vraagt om herhaling om mijn observatie te testen natuurlijk. Ben ik nu wezenlijk veranderd dat mijn draagkracht, of mijn methode in het groepsgesprek veranderd is, zoals ik bijna trots wou beginnen te vertellen, maar wat ik feitelijk nog niet kan bewijzen? Of is het verdragen hiervan mij min of meer gegeven? Of heb ik nu genoeg geoefend, met contactmomentjes, met of zonder predicaat in het teken te staan van het ‘zware herstellen’ – dat mijn verdedigingslinie er mentaal niet eens meer op aan slaat? Zo voelde het namelijk. Opvallend niet aangedaan kwam ik dus thuis. Luisterde wat muziek en sliep tot zojuist. Wat wel vaker gebeurt op een gemiddeld drukke dag: Halverwege de nacht er weer uit. En dan soms nog een extra uurtje rust later op de dag, omdat anders 18 uur achterelkaar wel lang zou zijn. Ik kijk er tevreden op terug in ieder geval.