Preventie en mentale gezondheidsbevordering in Nederland en daarbuiten
Zo. Op zich hebben jullie wel een iets meer beschrijvende post verdiend over mijn dagje Symposium bij het UMCG in Groningen. Gisteren was ik alleen mentaal nog tamelijk van de kaart er van, al die indrukken. De drukte en prikkels hadden mijn zenuwstelsel toch in de overleefstand gedrukt. En dan komt er alleen nog het minimale uit dat nodig is om een boodschap over te brengen maar verder inhoudelijk had niemand wat aan die mededeling dat ik er geweest was, op LinkedIn. Nu heeft LI dat ook wel een beetje aan zichzelf te danken, met de poepslechte content-moderatie en de eindeloze stroom bagger, vaak geautomatiseerd en opgeleukt met een LLM, zodat een bullshit filter een halve seconde extra nodig heeft om het toch nog te herkennen voor de onzin die het is. Enfin, te veel negatieve aandacht daarvoor, maar daarom post ik inhoudelijk eigenlijk niet zo veel op LinkedIn. Dat doe ik liever op mijn eigen webzijde. Tenslotte wordt het dan ook niet gekaapt en geclaimd door de machines onder LinkedIn als de data-meeuwen die ze daar uithangen tenslotte.
De dag begon met dat ik mij aan de laptop in de keuken van mijn geliefde om 6 uur realiseerde dat ik toch aan wou gaan maken om nog een trein eerder te proberen te pakken. Dit was maar goed ook, want daardoor zou ik een half uur eerder leren van de verstoringen op het spoor tussen Deventer en Zwolle. Waardoor ik daarna met de bus naar Raalte en daarna de blauwnet sprinter naar Zwolle ben gereisd met eveneens verbaasde medereizigers. Vervolgens door te rennen op Zwolle nog net op tijd in de Intercity alsnog naar Groningen Europapark. Van daar reden bussen die ik normaal ook nooit neem maar wel kon vinden naar het UMCG direct. Ik stond kortom meteen helemaal AAN. Hoewel ik gelaten alle handelingen voortzette om de alternatieve planning door te voeren, ging hier al een groot deel van mijn actieve energie voor die dag in zitten. Dit, in combinatie met dat ik al vanaf 4 uur wakker was, maakte het een uitdagende dag. De dag ervoor had ik ook typisch slecht geslapen overigens met slechts 3 uren echte nachtrust.
Het begin van het Symposium werd geopend door de voorzitter en de decaan met een inleidend praatje dat meteen al de eerste spreker aankondigde: Ricardo Muñoz. Hij sprak een inspirerende talk over hoe hij als kind van migranten zijn kansen had gekregen doordat zijn ouders afreisden naar de VS met hem, waarna hij zelf het dus nu tot internationaal befaamd dokter en wetenschapper heeft geschopt. Een American Dream come true, so to say.. maar het was dan ook Engelstalig en daar heeft mijn verstand geen moeite mee overigens. Schakelen dan wel op den duur. Zijn verhaal behelsde o.a. dat door kennis disseminatie op het Internet, uiteindelijk zoveel meer bereikt kan worden, en dat de yields zeer kosten effectief zijn vooral omdat alles op mondiale schaal werkt natuurlijk. Inhoudelijk besprak hij een stoppen met roken programma, dat een online succes begon in de eerste piekdagen van het internet zelfs. Uiteindelijk lees ik in het overzicht dat zijn talk over Depressie ging, maar de hoofdlijn die ik er in waarnam ging over het effectief overbrengen van een verhaal, om behandeling te faciliteren en de economische en gezondheidswaarde van technologie bij behandelingen, zijn mij het best bijgebleven. Het maakt mij ook niet uit, andere mensen zullen mogelijk andere dingen opvallend hebben gevonden.
Daarna de tweede spreker, een kei-Nederlandse, maar toch adequaat Engels sprekende, Jochen Mierau, vertelde met gepaste gedrevenheid en een vleugje humor her en der over de economische bril waardoor we gezondheidszorg kosten en baten zouden moeten bekijken. Want zoals met elke gezondheid bevorderende behandeling, leidt goede zorg altijd tot veel meer kosten, dan wanneer iemand ter plekke het loodje zou leggen tenslotte. Dood zijn is vooral erg goedkoop. Hij legde daarmee humoristisch maar toch ook tactvol bloot hoe beperkt de economische bril in de zorg kan zijn. Dit haakje gebruikte hij om zijn zaak te onderbouwen dat investeren in goede (mentale) gezondheid, een plicht, recht en must is in een ontwikkelde samenleving. Er kwamen enkele belangwekkende slides voorbij waar ik een foto van wilde maken. Hoewel ik inmiddels geleerd heb dat de hoofdmoot uiteindelijk toch wel ergens openbaar te downloaden zal zijn, zodat ik mij daar minder druk over hoefde te maken. Sommige data was ook gewoonweg ‘classified’, althans, bevatte preprint onderzoeksdata, waarvan gevraagd werd het dan ook niet op social te slingeren, dus dan respecteer ik dat gewoon.
De mooie veelkleurige aandoeningen kaart per leeftijd, is denk ik echter niet zo geheim, en wel goed om te laten zien dat Mierau zeer relevante visuals bij zijn appellerende talk over de businesscase van (mentale) gezondheid hield.
De volgende afbeelding laat zien waar hij vertelde over ‘Deaths of Despair’ … En daar ergens is er bij mij een ‘programma’ aangeslagen ben ik bang. Ik werd vanuit de stress van het OV die dag, keihard herinnerd aan de mensen die ik onderweg verloren ben in deze, toch wel, strijd om gezondheid. Hoewel de begrafenissen al lang geschiedenis en verleden tijd zijn en de mensen die dan voorbij flitsten in mijn herinneringen al lang niet meer besproken worden wellicht… maakte het mij ook overgevoelig.
Een dingetje uit de eerdere talk deed dat op de emotie van zachtheid/sympathie voor het migratie verhaal, terwijl deze talk het mentale harnas triggerde in mij. Gecombineerd met de luchtige mild lugubere grapjes, – een coping strategie die ik zelf ook hanteer, werd ik in een mentale richting geduwd als ik er op terugkijk. Ik vond het ook een zeer interessante talk alles bij elkaar. Hij sloot af met het Accountability vraagstuk, wat mij dan weer (positief) geagiteerd maakte. En de zin – uit een heel ander liedje dat vooral in mijn hoofd echode en niemand anders erbij kreeg, was dan ook: “The guilty don’t feel guilty because they have learned not to…” en andere associaties over het gebrek aan werkelijke verantwoordelijkheid voor individuele gezondheidstrajecten. Trajecten die, wel beschouwd, daarom soms ook jammerlijk in de soep lopen. Met niemand die zich er eigenaar van voelt. Interessant allemaal, reuze interessant! Mierau vervolgde ook nog over de resterende economische context, waarin Health een integraal onderdeel van welzijn als geheel vormde:
Zo, en dit is wat ik in 1 blog nu om 4 uur in de nacht krijg uitgeperst uit de grijze spons tussen mijn oren. Nu is de aandacht gewoon op, dus ik ga hier later wel in een deel 2 mee verder wellicht, of misschien ook niet. Ik ben tenslotte nog steeds niets verplicht hier. Maar dit geeft dan wel het detailniveau van zowel mijn registratie als de inhoud van het symposium wat beter weer dan mijn aanvankelijke offtopic mededeling op LinkedIn allicht. Later deze dag waren er nog breakout sessies waarbij ik de Sociale Media en de Jongeren met de JOGG-methode had uitgekozen… Enfin, te lang om allemaal in 1 blogpost te vatten, dus als ik nog iets echt belangwekkends kan uitkauwen, doe ik dat later in een 2e aparte blogpost.
[…] naar waar ik stopte bij de bedrijfskundige en met oog voor de economische aspecten van het vakgebied, in deel 1. Dit, het bijwonen van symposia, kost natuurlijk grof geld. Ben ik het waard? Absoluut. Waarom zou […]