Ik wou dit niet weten
Met je geestesgezeik, flikker op!
Goedemorgen, de klok heit 3:12 in huize van der Pal aan de peppel in Zutphen, en ik ben Boos. Ik ging al boos slapen, om 20:00 al, maar ik ben nog steeds boos. En dat voelt helemaal niet fijn. Ik wil ook niet boos zijn, maar ik ben ongewild toch woest. Dus voor elke laffe flikker die wil gaan zeggen: “Doe eens rustig” - Sterf! Daar is nog nooit in de geschiedenis iemand rustiger van geworden, droeftoeter. Wat dan wel mild helpt is als een razende gek drifttikken op mijn toetsenbord in het holst van de nacht. Laat ik er nog een bak koffie bij doen. Gezien ik toch een nieuw apparaat heb kunnen aanschaffen voor helemaal niet veel geld. Tegenwoordig wordt de meeste koffie hier dan ook geproduceerd met cupjes. Het is in het begin een beetje wennen, zo’n klinisch schoon alternatief voor je drapje koffieprut. Maar uiteindelijk went dat dan toch wel.
Maar goed, dingen die mij triggerde de afgelopen tijd begonnen op te borrelen sinds ik vorige week donderdag heb deelgenomen aan een nascholing over het afbouwen van farmaceutica in de praktijk. Ik heb voor de wereld om te zien hier een verslag van bijgehouden, aangezien ik mij niet scheel betaal om vervolgens als enige met die kennis rond te lopen onder de doelgroep waar het over gaat tenslotte.
Voorts is het mijn opvatting dat hoe beter patiënten op de hoogte zijn met de stand der techniek in het wereldje van elkaar feliciterende zielendokters en aanverwante zorgprofessionals. … hoe minder onnodig lijden er ontstaat. Maar de praktijk is nu eenmaal dat een gemiddelde psychiater geen tijd voor je heeft om je persoonlijk te zien en voor te lichten. En het idee van getrapt communiceren via verpleegkundigen, verzandt nog wel eens in een welles-niettes zinloos gemekker, aangezien de meeste verpleegkundigen gewoon een persoonlijkheid hebben, waar ik niet lekker op ga. Dat is geen persoonlijk verwijt, maar een constatering na 22 jaar geconfronteerd te zijn met de soort. Je kunt het bekijken als mijn relatie met de politie. Ik ben blij dat ze bestaan, maar heb het liefst helemaal niets met ze te maken. Niet als slachtoffer en zeker niet als ‘dader’ natuurlijk.
Maar goed, de zorg kortom, waar ik ongewenst, ongewild en buiten mijn schuld om, langer in meegezogen en voorgelicht, ingelicht en doorgelicht ben dan mij lief is. Ik heb mensen leren kennen en mensen verloren in die sector. Waar medepatiënten het dikwijls niet redden ook. Omdat ze geen aansluiting meer vinden. En zorgprofessionals zich meestal niet geroepen voelen om een werkelijk persoonlijke band te onderhouden met de willekeurige verslaafde schizofreen die ze nou eenmaal moeten behandelen. Gek genoeg hebben we in deze achterlijkheid ook psychologen ontwikkeld die maar een beetje min doen over ICT als een ‘leuke vorm van dagbesteding’ - achterlijke muts. Je beseft je geloof ik niet wat de waarde is van hetgeen de communicatie techniek kan bewerkstelligen in het redden van levens als jullie niet te LUI en te STUG waren om te LEREN van de disciplines die nauw verweven zijn in zo’n beetje elke beroepsgroep tegenwoordig waar informatiestromen zijn.
En zo kwam het, dan anno 2024, eindelijk de laatste fax de deur uit ging in de Zorg in Nederland. Mijn God, deze stagnerende en beschamende werkelijkheid, is dus voornamelijk het resultaat van oudere werknemers met zonder interesse in bijscholen, die denken dat ze toch wel gegarandeerd zijn van werk tot hun pensioen. Die soort, is de kanker aan elke organisatie. Maar goed dat ik er niet de baas ben. Maar ja, wat doe je er ook tegen. Je kunt moeilijk anno 2024 nog de zweep er over heen halen, daar wordt meestal over gefronst tegenwoordig als het buiten de parenclub gebeurt.
Ik had helemaal niet de techniek willen volgen die inmiddels in de zorg is opgezet om vooral moeilijk te emailen, lastig te doen over het sturen van een foto, te zeiken over het appen van een labresultaat, tegen te sputteren als je patiënten een mailtje willen sturen met een normale email client, en wat al dies meer zei voor een onnodige tegenwerking en protocollering die helemaal NIETS met geneeskunde te maken heeft. En wat verder wel alles te maken heeft met een apenrots van zichzelf belangrijk wanende zorgverleners, managers en patiënten met een Godcomplex, die werkelijk geloven dat het ook maar iemand een REEDT interesseert dat jij een alcoholprobleem had waardoor je je liet pijpen door je patiënt.
Enfin, dit is allemaal geen nieuws hè. Mensen doen verontwaardigd en “oh en ah” maar helaas of gelukkig zijn verpleegkundigen en andere zorgprofessionals ook gewoon mensen. Ik zag ze bij de verslavingskliniek niet alleen werken, maar ook als klant. Dus laten we in godsnaam kappen met zo krampachtig te doen alsof er een hogere professionele orde is, waarin iedereen zich onberispelijk gedraagt en alleen de patiënten problemen zijn en hebben.
Ik ben in 2 decennia geconfronteerd met, en heb mijzelf op de hoogte gebracht met, de complete theoretische verhandelingen over neurotransmitters, ziekte classificatie, het behandelen van stoornissen, de kopzorgen en onwetendheid bij psychiaters, de haat en georganiseerde sektes die wel varen bij het gat tussen onbegrip, onwetendheid en wat er technisch nu eenmaal gewoon ook onmogelijk is om te genezen. Omdat ik die mensen die in die tijd altijd toch wel redelijk adequaat voor mij zorgden, niet tegelijk van de brug af wou duwen heb ik die gare sekte van Scientology die op mijn pad gebracht werd, eerst eens tegen het licht gehouden. En dan blijkt daar weer een anti-beweging van te zijn. En wat begon met een paar vragen over waarom de dokter denkt dat hij in mijn hoofd kan kijken - waarvan bij herhaling is vastgesteld, dat hij dat niet kan,. heb ik een complete culturele analyse over het thema zorg, ervaringsdeskundigheid, farmacokinetiek en overige niet-mijn-vak-informatie voor opgesponst waarvan ik achteraf had gewenst dat ik hem om te beginnen niet nodig had gehad.
Binnenkort kunt u mij echter bewonderen op de website Praten over Gezondheid, waar ik als de goedkope ervaringshebbende informatie-hoer, mijn verhaal wat positiever insteek. En daar zeg ik dan ook dat ik padafhankelijk bekeken niet een ander leven had willen hebben, want dat dit nu eenmaal mijn queeste en mijn lijden is geweest om te dragen. Maar leuk is anders.
En graag zou ik in de toekomst wel weer aansluiting vinden in het vak waar het ooit begon: De IT. Maar dan wel met mensen die meer menselijke vaardigheden bezitten. De gemiddelde autist met computerliefde, wekt mij namelijk zo mogelijk nog meer aversie op in de onmogelijkheid van samenwerken, dan dat verpleegkundigen dat deden. En let wel, ik gebruik het woord autist hier ijdel, kortom om mee te schelden en te duiden dat het om sociaal onhandige mensen gaat die hoewel beroepsmatig ongetwijfeld competent, als mens onmogelijk zijn om mee om te gaan. Ik bedoel dus niet een paar werkelijk met autisme bestempelde individuen die ik heb leren kennen die wel ook peopleskills hebben wat ze zo op het label ook niet zouden verwachten.
Maar goed, dat was het wel voor nu. Vanavond ga ik naar de ArenA, Nederland - Hongarije kijken en luxe uiteten aldaar. Dat is wel nice. Hadden we nog gewonnen toen ooit met die reischeque die we nu dan maar op gaan maken. En maandag stappen we in het vliegtuig naar Portugal. Eens kijken of we nog landgenoten treffen! Maar voornamelijk ook eventjes helemaal weg van de rest hier. Pleurisvolk. Met je gemekker overal, online. Waar niemand je voor betaalt, en wat je dus alleen doet omdat je last hebt van geldingsdrang. Alsof iemand ooit een lijstje met commentaren uit De Stentor gaat knippen en zeggen: “Nou, die Gerrit van de Wijk die reageert onder dat artikel heeft een goed punt zeg. Die hebben we nodig!” — Nee! Verrekte loser, dat je daar uberhaupt tijd aan besteed. Alleen gekken en dwazen schrijven hun naam op deuren en glazen. Tabé!
Fijne vakantie jullie 😁✌🏻