De Odyssee van een Server: Een Weekend Avontuur voor Anoiksis
Datum: Zaterdag 5 juli 2025
Tijd: van 15:15 tot 22:15
Locatie: Een command-line interface, verlicht door niets meer dan de bleke gloed van een monitor en een overmoedig optimisme.
Er zijn van die klussen die op papier zo bedrieglijk eenvoudig lijken. “Kun je de server van Anoiksis even updaten van Ubuntu 20.04 naar 24.04 LTS?” Een nobel doel voor een nobele vereniging. Anoiksis, een vereniging voor en door psychosegevoelige mensen, verdient een robuuste, veilige en toekomstbestendige digitale thuisbasis. En ik, Jelle van der Pal, gewapend met een toetsenbord en een kop koffie die gevaarlijk snel afkoelde, was de aangewezen ridder voor deze queeste.
Wat kon er misgaan? Het is tenslotte Linux. Elegant, stabiel, voorspelbaar. Toch?
Spoiler alert: voorspelbaar was het niet.
Deel 1: De Grote Sprong Voorwaarts (in Twee Etappes)
Elk serveravontuur begint met hetzelfde heilige ritueel: sudo apt update && sudo apt upgrade. Het is de digitale equivalent van stretchen voor een marathon. Je bereidt de spieren van het systeem voor op de inspanning die komen gaat. De sprong van een Long-Term Support versie naar de volgende is geen hink-stap-sprong, maar een serieuze polsstokhoogspring-competitie. Je kunt niet zomaar van versie 20 naar 24 vliegen; nee, het systeem eist een tussenstop in het pittoreske dorpje genaamd ‘Ubuntu 22.04’.
Dus daar gingen we. Het do-release-upgrade commando werd ingetoetst, en de server begon aan zijn eerste transformatie. Honderden pakketten werden gedownload, configuratiebestanden werden voorgelegd met de vraag: “Behouden, edele beheerder, of vervangen door de maagdelijke versie van de pakketbeheerder?” Een dans van Y en N en Enter volgde. En zowaar, na een klein uur, herrees de server als een Fenix uit zijn digitale as, herboren als Ubuntu 22.04. Maar we waren er nog niet. Ronde twee. Nogmaals do-release-upgrade. De server zette zich schrap en maakte de finale sprong naar de eindbestemming: Noble Numbat, oftewel versie 24.04.
Op dat moment, rond een uur of tien ’s avonds, klopte ik mezelf op de schouder. Klus geklaard. Tijd voor een welverdiend… wacht eens. Wat is dat?
Deel 2: De Witte Pagina des Doods en de PHP-Hiërogliefen
De website. De WordPress-site van Anoiksis.nl. Hij was… weg. Niet zomaar weg, maar vervangen door een minimalistisch kunstwerk in de stijl van “Error”. Eerst was het een witte leegte, die na wat aandringen PHP-code begon weer te geven alsof het een gedicht was, in plaats van die code uit te voeren. Ah, de webserver was vergeten hoe hij PHP moest spreken. Een snelle a2enmod php8.3 en een herstart later, en de poëtische PHP was weg.
In zijn plaats kwam een nieuwe, nog onheilspellendere boodschap: “Er heeft zich een kritieke fout voorgedaan op deze site.”
Dit, beste lezer, is het moment waarop een simpele update verandert in een archeologische opgraving. De upgrade had ons niet alleen een nieuw besturingssysteem gegeven, maar ook een gloednieuwe versie van PHP (8.3), die blijkbaar een dialect spreekt dat sommige van de oudere WordPress-plugins als abracadabra beschouwen.
Gewapend met WP_DEBUG, toverde ik de ware aard van de fout tevoorschijn. Het scherm veranderde in een waterval van “Deprecated” en “Warning” meldingen – de geesten van verouderde code die jammerden over hun incompatibiliteit. Te midden van dit geklaag stond één regel die er echt toe deed: Fatal error. De hoofdschurk was geïdentificeerd: de nextgen-gallery plugin. Een kordate mv plugins/nextgen-gallery plugins/nextgen-gallery-oud in de command-line en… de site laadde!
Gedeeltelijk.
Deel 3: De Vloek van de Verbroken Verbindingen
De homepage was terug! Een triomfantelijk moment. Ik klikte op een link naar een subpagina, “Anoiksis.nl/psp”, en werd begroet door… de leegte. Een 404 Not Found. Alle interne links waren verbroken. Ze wezen naar een digitaal Atlantis, gezonken in de zeeën van de serverupgrade.
Hier was de ware vijand: de AllowOverride instelling in de Apache-configuratie. De nieuwe, schone apache2.conf had uit veiligheidsoverwegingen de .htaccess-bestanden van WordPress het zwijgen opgelegd. Dit bestand is de verkeersregelaar van WordPress; zonder dit bestand weet de server niet hoe hij een verzoek voor /psp moet omleiden naar de juiste content.
Een snelle duik in /etc/apache2/apache2.conf, de magische woorden AllowOverride All ingetypt, een herstart van Apache, en voilà. De links werkten weer. De stad was weer verbonden met haar buitenwijken.
Deel 4: Een Vleugje Toekomst en een Postduif
Terwijl ik toch onder de motorkap bezig was, besloot ik de server meteen maar tweetalig te maken. IPv4 is de taal die we allemaal kennen, maar IPv6 is de toekomst. Een paar configuraties later en de server sprak vloeiend IPv6, klaar voor de volgende generatie van het internet.
De laatste horde: e-mail. WordPress verstuurt mail als een onbetrouwbare postduif die soms wel, en soms niet aankomt. De oplossing: WP Mail SMTP, gekoppeld aan een Gmail-account. Dit vereiste een nieuwe reis, ditmaal naar de bureaucratische jungle van de Google Cloud Console. Het aanmaken van een Client ID en een Client Secret voelde als het aanvragen van een visum in drievoud, met stempels, pasfoto’s en een handgeschreven essay. Maar ook deze laatste draak zal worden verslagen. Morgenochtend weer een dag.
Het is nu diep in de nacht. Wat begon als een ‘snelle update’ is een complete saga geworden. Maar de server van Anoiksis draait nu op de nieuwste, veiligste software. De website is sneller, de verbindingen zijn hersteld, de postduif is vervangen door een betrouwbare koerier en de digitale fundamenten zijn klaar voor de toekomst.
Soms is de reis van A naar B geen rechte lijn, maar een epische odyssee. En eerlijk is eerlijk, dat zijn de leukste avonturen.
Jelle