Wat (Hoe) ik voorstel

Gisteren schoof ik weer op een niet openbaar gemaakte plek aan om mijn inzichten te delen in het kader van onderzoek. Ik kan/mag daar inhoudelijk nooit zo diep op in gaan, het idee van dit soort klusjes is toch wel vaak een beetje discreet te blijven over zowel opdrachtgevers, de getoonde concepten en de inhoud. En over andere mensen mag je sowieso niet zomaar van alles zeggen, dat is ook buiten het werk dat je deelt al streng gereguleerd en/of sociaal minder gewenst. Dus dat maakt dat ik dan ook wel veel en vaak over mijzelf dan maar vertel, want daar heb ik alle vrijheid. Typisch bij een voorstelrondje is dat natuurlijk ook de bedoeling. Dus laten we eens close-luisteren wat ik nu precies eigenlijk allemaal zeg in 2 zinnen als ik mij voorstel.

Ik stelde mij voor als – hou je vast: “ICT ondernemer met als klanten particulieren en kleine organisaties, die diverse klussen op incidentbasis doet. En daarnaast vrijwilliger voor zowel Anoiksis als het RGOc.” – Daarop volgde de specifieke vraag wat ik dan deed als vrijwilliger: “Ik geef feedback op onderzoek voor toekomstige behandelingen in de GGZ, ik assisteer wetenschappers dus“… En meer kwam er letterlijk op dat moment niet voorbij, maar deze taakomschrijving doe ik her en der in wisselende samenstelling. Soms leg ik meer de nadruk op mijn vrijwilligerswerk voor Anoiksis: “De technische werking van aan internet verbonden systemen onderhouden en helpen met de sociale media” of beschrijf ik een project dat ik deed: “Het omzetten van een levendige online lotgenoten community, SchizForum, naar nieuwe software, met daarbij het behouden van de content en gebruikersdatabase” en soms fantaseer ik een beetje hard op over de impact die ik dan weer heb met mijn side-hussles: “Ik geef regelmatig mijn feedback, en inzichten bij markt- en product-onderzoek voor gevarieerde opdrachtgevers.” Hoewel ik hierbij geen directe invloed heb, is de waaier aan opdrachtgevers divers en zeer leuk en interessant te noemen. Soms lees ik wel eens iets terug en denk ik: “Aha, dát hebben ze dus van meer mensen gehoord of althans echt meegenomen!” – want dan blijkt het later ook verwerkt te zijn in de realiteit van die specifieke opdrachtgever.

Wat ik bij al deze omschrijvingen doe, is het meest interessant. De punchline er uit gooien. Het grote plaatje, de koptekst van de vaak veel genuanceerdere werkelijk inhoudelijke functieomschrijving. Het is toch een beetje zelf-propaganda dit soort babbeltjes toch? En vrijwel iedereen die niet timide in een hoekje toekijkt, doet in mijn waarneming op vergelijkbare manier verslag van zijn bijdrage. Het moet ook wel een beetje boeien, aantrekken, voor de luisteraar. Waarom zou ik die anders vermoeien met gelul over waar ik mij in het dagelijks leven met bezig houd.

Hoewel ik dus niet denk dat ik onmisbaar ben hiermee: ik ben tenslotte geen neurochirurg of ander soort uniek topwetenschapper… en hoewel het typisch veel klusjeswerk betreft – waarbij ik zelf vooral veel kan bepalen hoeveel en hoe vaak ik mee doe… is het ontzettend leuk om de interactie telkens aan te gaan met wisselende samenstellingen mensen. En de dynamieken die daarbij ontstaan zoals gisteren in het groepsgesprek. Soms springt een bepaalde groep er echt uit, en dan was het naast de kleine vergoeding die het oplevert vaak, ook nog gewoon erg leuk samenwerken een moment. Maar zonder het risico dat ik deze mensen de komende 40 jaar nog dagelijks onder ogen hoef te komen. En dat heeft ook zo zijn voordelen 🙂

Maar waar ik naar toe opbouwde met dit veel te lange verhaal, is mijn zojuist ervaren oprechte verwondering en trots over wie ik ben geworden. – Ik zit hier nu midden in de nacht te tikken aan mijn desktop opnieuw…. Goh, dat noem ik veel minder vaak: Dat ik graag mag schrijven, voor mijn kat zorgen, graag leuke uitjes met mijn gezin maak, en ander klein geluk dat ook bijdraagt aan het volledige mens-zijn in mijn geval… Ik heb een vrij boeiend leven ontplooid in een luttel paar jaar tijd dat ik sinds kort pas echt mijn best er voor doe. Dankjewel bestaan, mensheid, wat ik heb gekregen alsnog. Ik blijf er aan werken en stel mij tot doel het niet alleen bij het verhaaltje te houden natuurlijk. Tenslotte zijn mensen die over zichzelf lullen maar zo lang echt boeiend en daarna wordt het zelf-pijperij, of ijdelheid, althans afzichtelijk. Geen idee hoe die perceptie na dit stuk ontvangen wordt, maar ik leer steeds beter, mij daar ook niet bij iedereen voor open te stellen – om dat commentaar en die kritiek op te sponsen. Tenslotte zijn maar een zeer beperkt en select gezelschap, werkelijk van invloed op mijn dagelijks bestaan en hebben die dan ‘recht van spreken’.