Vandaag had ik weer een opdracht, die mij op het lijf geschreven was, al zeg ik het zelf. Ik heb het, voor zover ik weet, naar tevredenheid volbracht allemaal – en ondertussen kwam er een kaartje binnen met de post van mijn Lief! 🙂
In de kaart staat de volgende tekst:
“Lief liefje,
Lets celebrate you! Ik zat te scrollen tussen de kaartjes en bij deze dacht ik gelijk: Ja!
Want ik vind dat jij de afgelopen jaren kei en keihard hebt gewerkt aan jezelf. Om een nog betere versie van jezelf te worden. Nog meer uit het leven willen halen. En dat heb je met zoveel kracht, doorzettingsvermogen, pijn, verdriet, boosheid maar vooral door niet op te geven voor elkaar gekregen. Je streeft naar perfectie. Voor mij ben je al imperfect perfect zoals alleen jij kan zijn en jou Jelle maakt. Ik hoop dat jij nu ook jezelf mag vieren. Dat je kan zeggen dat je ‘af’ bent. En dat alles vanaf hier bonus is. Dat ook JIJ jou imperfecte perfecte versie van jezelf kan omarmen. Lets celebrate you!
Dikke kus van Renske ♥”
En ik heb er een alcoholvrije versnapering naast gezet – niet omdat ik nu zo nodig Bierreclame wil maken, en al zou ik dat doen, het is niet mijn ff’ing probleem wanneer iemand wensdenkkramp krijgt bij het zien van bierproducenten – in ieder geval betalen ze mij er geen cent voor verder, en staat het ‘ontspannen met een koel drankje’ hier voor mij centraal.
Enfin, hele dag kei en kei hard gewerkt dus weer, van pakketjes lopen tot computers fixen en tussendoor onderzoekjes dichttikken en uiteindelijk – na een broodnodig verkwikkend powernapje tussendoor – nog aansluiten bij het volgende test/onderzoek voor de geleerden, als Clientvertegenwoordiger dan dus. Het leven is intens, veel en het vereist verantwoordelijkheid en zelfbeheersing. Elk moment van de dag heb ik 1000 mogelijkheden om het weer net zo kapot-fout als ooit te doen, en toch kies ik daar niet voor. Afgezien van soms wat onsamenhangend, of niet helemaal gepast, grommen op de Corrie bijvoorbeeld, is er verder niet zoveel op mij aan te merken lijkt me. Ik heb mijn vroegere lijntjes der verwachting geheel achter mij gelaten en richt mijn neus vooral en enkel nog waar ik wel naar toe wil als het even gaat. Ik kan dan ook wel resumeren, dat die valse start ooit lang geleden, precies dat was. Maar dat er, mede door de diverse zorgen, gemaakt en gegeven, toch van alles – uiteindelijk – alsnog wel uit de verf komt en per dag, en steeds beter.
En ik zie dat het goed is. *cheers!*
Hartelijke groet,
Jelle