Om hier te komen was alles wat ik dusver deed noodzakelijk. Laten we in godsnaam niet tornen aan de lineaire oorzakelijkheid van het heden… want behalve dat dit dan in een oneindig aantal onnavolgbare randgevolgen en nieuwe oorzaken zou resulteren, heb ik momenteel niet de behoefte om als een ander bestaan of persoon te leven.
Het voelde als een noodzaak om mijn verhaal te delen, om open te zijn over alles. Geheimhouding zou een te zware last zijn; het risico dat anderen mijn kwetsbaarheden tegen me zouden gebruiken, was te groot. Desondanks worstel ik met de onzichtbare concurrentie die dit met zich meebrengt. Ik hoef dit aan niemand te bewijzen, maar het betekent wel dat ik mijn andere kwaliteiten op een andere manier moet compenseren. Waar anderen vanuit een schone lei beginnen en omhoog kunnen klimmen, moet ik naast het ontwikkelen van mijn eigen capaciteiten ook deze ballast en ellende verwerken en compenseren. Mijn ware potentieel komt hierdoor minder goed uit de verf, mede omdat mensen terughoudend zijn om een connectie te maken. Er heerst toch een voorzichtigheid: “pas op, die is beschadigd.” En dat voelt ongelooflijk oneerlijk.
Het is me opgevallen dat ik sociaal nog veel te leren heb. Een wereld te winnen, zeg maar. Eerder kreeg ik hier niet de kans voor, simpelweg omdat ik lang niet deelnam aan het reguliere arbeidsproces en mijn opleiding niet op de ‘normale’ manier heb afgerond. Hoewel ik in de loop der jaren wel veel vaardigheden en zelfs wat diploma’s heb behaald, was dat niet de oorspronkelijk geplande HBO-opleiding, en pogingen om die alsnog te doen, liepen keer op keer mis.
Samenwerken in groepen, iets wat ik vroeger wel deed, strandde uiteindelijk door mijn ziekte en een ‘ongunstige’ leeftijd. Ik bedoel daarmee niet de leeftijd in jaren, maar eerder de uitdagingen die mijn gezondheid met zich meebracht en de impact daarvan op mijn sociale ontwikkeling. Het zijn ongemakkelijke onderwerpen waar ik het liever niet te veel over heb.
Als ik nu aansluiting wil vinden, moet ik leren mijn ruimte te beperken, me aan te passen en te integreren. Mensen haken snel af als ik te lang van stof ben. En dan is er nog iets anders: wanneer ik goed luister en me inleef in een ander, komt dat intens binnen; ik voel het echt. Maar als iemand mij aandacht geeft, word ik enorm enthousiast en druk. Dan praat ik veel, word ik zenuwachtig, en als ik zenuwachtig ben – op een goede manier – praat ik nóg meer. Kortom, al dat praten maakt het er vaak niet makkelijker op.
Uiteindelijk voelt het alsof ik geen andere keuze had dan deze weg te bewandelen, een pad dat me dwong tot openheid en confrontatie met mijn eigen kwetsbaarheden. De noodzaak om mezelf te ontplooien en mijn plek te vinden in de maatschappij, ondanks de ‘rugzak’ van eerdere tegenslagen en mislukte pogingen, is onvermijdelijk. Deze persoonlijke reis, die gepaard gaat met het leren van sociale vaardigheden en het omgaan met onzichtbare vooroordelen, is een constante inspanning. Desondanks vraag ik me vaak af hoe mijn leven eruit zou hebben gezien zonder deze loodzware last. Hoe zou het zijn geweest om te beginnen zonder het ingebeelde of werkelijke stigma van een “beschadigd” verleden? Het blijft een gedachte die knaagt, terwijl ik verder ga op de weg die ik, noodgedwongen, ben ingeslagen.
Als je mij niet maandelijks gratis geld wil geven, misschien kun je een boekje van mij kopen – of een van de vele andere items die ik op Vinted heb staan… ? Hoewel ik niet omkom van de honger, wil ik meer geld om meer beter goed te worden in alles wat ik doe en manifesteer – voor mezelf, mijn naasten en anderen.