Vandaag mocht ik weer helpen nadenken over de GGZ van morgen en dan wel specifiek de onderzoeksagenda van het RGOc – en daarvan weer specifiek de afdeling Psychotische stoornissen. Als de persoon met gewezen ervaring, niet te verwarren met een Ervaringsdeskundige. Die hebben tenslotte vaak alsnog de kracht gevonden om door geformaliseerde hoepels van het systeem te springen… En simpel gezegd: Voel ik mij daar in het geheel niet meer toe geroepen. Ik heb het doorzettingsvermogen niet om futiele af-gekaderde opdrachtjes die door anderen verzonnen zijn af te vinken. En dat enkel om te bewijzen dat ik wél 23 jaar ervaring met de GGZ heb. En dan voornamelijk vanuit een client-perspectief. Maar vooral ook met heel veel in het wild nazoeken, napluizen en nalezen. Boekje kopen? Ik wil er vanaf en moet de tandarts nog terugbetalen aan mijn doorlopende financiering….
Enfin, de kennisagenda voor het RGOc. Ja, daar kan ik gewoon niet zoveel inhoudelijk over verklappen, anders dan dat we met een bont maar niet te druk gezelschap samen hebben lopen sparren volgens gestructureerde methodiek. Hoe dan ook het zal t.z.t. allemaal wel duidelijk worden. Dat laat ik nog wel lezen als de organisatie van deze focusgroep zelf met de resultaten komt.
Maar de titel van dit blog gaat over wat ik mij, bijna huilend realiseerde. Van vermoeidheid enerzijds; en in de interactie met mijn vriendin anderzijds ook wel… Door de pijnlijk realisatie, wat het verschil was… Tussen mij, en de mensen die mij ontvallen zijn. Hoeveel ik op hen leek: hoger onderwijs genoten, afgedwaald, soms meer, soms minder drugs gebruikt. Want: ontzettend gevoelig en daarmee ook voor stemmingswisseling en zelfs psychose dus… Maar ik leef nu dus nog en wel hier door:
Dus ja, dat was mijn ‘Eureka!’ momentje op de terugweg, een stukje emotie… En het besef… Je kan nog zoveel mee hebben, geld, netwerk, mensen, familie – of niet. Maar het stukje waar genoeg karakter rest, om te durven Hopen, te durven Dromen… En vooral ook niet onbescheiden, de dromen nastreven van het kunnen helen of beter maken van zij die nog komen… Zij die nog verstrikt raken; In deze hoog complexe, snel veranderende wereld vol verleidingen … Het stuk dat zegt: Alles was kut, en ik maak het desondanks tóch beter! – Tja, daarom leef ik nog… En ik ben bang een heleboel mensen niet meer.
Het klinkt cliché, “Geloof, hoop en liefde” – maar dat is omdat dit dogma getoetst is aan de tand des tijds… Mijn eureka moment behelsde dan ook precies dat. Want hoewel ik mij niet met de rest van het christelijke religieuze affilieer in de regel. Aangezien dát dan weer juist vooral politiek betreft. Dit gaat over de levende en voortlevende ervaring van een overlever. Dus ik parafraseer hem in het vervolg als:
Wie niet meer durft te dromen, hoeft enkel nog te sterven…
— Wat een combinatie is van de bevestiging dat hoop essentieel is voor het leven, en samen getrokken met “Leven is het meervoud van Lef” van Loesje… En wie nu worstelt, sterkte. Er is hoop!