Een Reis Vol Prikkels en Reflecties
De dag van de Mensa Toelatingstest. Een onderneming die al begon met een treinreis en arriveerde in een voor mij intense en volle dag, boordevol prikkels. Het soort dag waarvan je achteraf beseft dat er ongetwijfeld details aan je voorbij zijn gegaan. Zoals de naam van de vriendelijke, grijzende vrijwilliger die ons aanvankelijk met een opgewekte glimlach naar de verkeerde wachtruimte begeleidde – een klein misverstand dat snel werd rechtgezet door een andere behulpzame ziel.
Eenmaal in de juiste wachtruimte, waar ik samen met een medekandidaat als een van de eersten arriveerde, werden we vlot geholpen door een energieke vrijwilligster. Haar naam, iets met een K meen ik me te herinneren, ontsnapt me even. We waren bewust een uur te vroeg, puur om de haast voor te zijn. Langzaam maar zeker druppelde de ruimte vol en nam het geroezemoes toe. Ik was dan ook blij toen de test daadwerkelijk van start ging.
De uitleg was helder, rustig en duidelijk, zonder onnodige omhaal. Gelukkig werkte alle apparatuur naar behoren en kon ik de instructies nauwgezet volgen, wachtend op het sein om naar het volgende onderdeel te gaan – een proces dat gelukkig niet te lang duurde. Een lichte stress maakte zich van mij meester, deels door de naweeën van een recente wortelkanaalbehandeling, en deels door het onderweg pas gesettelde besef dat het missen van vragen inherent is aan dit type test. Een snelle check bij Google Gemini achteraf stelde me enigszins gerust: dit hoeft niet per se te duiden op een slechte prestatie.
Het viel me op dat een medekandidaat, met wie ik eerder die dag de bus had gedeeld, na de pauze opvallend snel verdwenen was. Dat vond ik oprecht jammer; het leek me prettig om samen de bus terug te vinden. Een andere dame ondervond vlak voor de pauze technische malheur met haar muis. Een vervelende situatie, duidelijk buiten haar invloedssfeer. De testvrijwilligers handelden dit incident professioneel en met de nodige empathie af, waardoor ook zij de test voortijdig kon verlaten. Hopelijk krijgt zij een herkansing.
De pauze zelf was gevuld met het bekende geroezemoes in de gang. Na een welkome kop koffie trok ik me terug in het testlokaal, wachtend tot iedereen weer plaatsnam en we verder konden.
Tijdens de test was er een moment dat ik het mentaal even zwaar kreeg, met name bij de ruimtelijk inzicht-opgaven waarbij figuren gestapeld moesten worden. Ik had een detail in de uitleg over het hoofd gezien, waardoor ik extreem weinig van deze opgaven binnen de tijd kon voltooien, en wat ik deed, voelde niet goed. Dit zorgde voor een dipje in mijn gemoedstoestand. De kennisvragen aan het einde van de test gaven me echter weer een boost; die doorliep ik in ongeveer de helft van de beschikbare tijd en ik had het gevoel dat ik daarvan een significant deel correct had beantwoord. Ook de rekenvragen daarvoor leken mij ‘appeltje-eitje’. Ik focuste daarbij bewust op accuraatheid in plaats van snelheid – een strategie die, naar ik later begreep, zo zijn vruchten kan afwerpen. Vooraf had ik me niet verdiept in dit soort details; ik wist immers niet precies wat ik kon verwachten.
Over de locatie zelf niets dan lof: de ruimtes waren schoon, netjes en hygiënisch. De vrijwilligers waren zonder uitzondering vriendelijk en gemotiveerd. Ondanks de te verwachten spanning, was de sfeer naar mijn mening opmerkelijk relaxt. Na afloop, terug in de wachtruimte, probeerde ik het ijs te breken met de opmerking: “Meer mensen hier het gevoel dat ze nu pas echt dom zijn?!” Daar nuttigde ik mijn goed geplande, verlate lunch – mijn ontbijt die ochtend was er een voor mentale topprestaties, met veel ei en kaas, al moet het effect daarvan natuurlijk nog blijken uit de uitslag.
Een klein puntje van aandacht, mocht ik feedback mogen geven: falende hardware is bijzonder sneu voor de deelnemers en kan afbreuk doen aan de professionele uitstraling, ook al wordt de accommodatie extern ingehuurd. Testen, testen, en nog eens testen van de apparatuur lijkt me essentieel.
Mijn algehele indruk, vanaf het moment van aanmelden, de mailbevestigingen, de attente ‘denk je aan…’-mail vooraf, tot aan de afstemming over het horloge (dat inderdaad niet nodig bleek): de procedure was uitstekend verzorgd. Ik zou de ervaring iedereen aanraden, al is het maar om een objectiever beeld van jezelf te krijgen, los van eventuele eerdere (mis)diagnoses.
Mijn persoonlijke motivatie om deel te nemen? Mijn vriendin, die heilig overtuigd is van mijn hoogbegaafdheid. Zij, die met enorm doorzettingsvermogen en engelengeduld haar bachelor Social Work heeft behaald, zag dit in mij. Haar overtuiging was zo sterk dat ze de test voor mij betaalde. Sindsdien ben ik, toegegeven, lichtelijk verward, maar ook nieuwsgierig.
De filmpjes die ik online vond, van Mensa zelf – een talkshow-setting van een paar jaar terug – sterkten mij in het idee dat hoge intelligentie op geen enkele wijze direct gecorreleerd is aan iemands karakter. En dat het van buitenaf onmogelijk te zien is wie ‘het’ heeft. De gedachte dat intelligentie voornamelijk genetisch bepaald zou zijn, stemt me persoonlijk wat droevig. Het DNA-narratief heeft mij nooit echt kunnen bekoren, wellicht ingegeven door een jeugd waarin andere verhalen en ervaringen dominanter waren.
Maar goed, ik merk dat ik afdwaal – dat gebeurt vaker als ik moe ben en mijn gedachten van de hak op de tak springen. De uitslag blijft een verrassing, en ik ben benieuwd. Het was, al met al, een memorabele dag.
Hoewel de uitslag niets veranderd aan de waarde die je aan jezelf stellen kan verwacht ik wel een proces van zelfacceptatie waarin jij jezelf kan zien voor wie je echt bent. Daar is jarenlang geen recht aan gedaan waardoor jouw zelfbeeld is aangetast. Je hebt al een enorme reis gemaakt waardoor je beter bent geworden jezelf in de spiegel aan te kijken en milder te zijn met oordelen. Zelfacceptatie, inzicht in je eigen ‘zijn’ in een hoekje die wellicht niemand eerder heeft gezien maar er altijd is geweest. Ik ben trots op je, wat de uitkomst ook mag zijn. Want ook voor mij blijf je gewoon de Jelle die ik altijd al heb gezien. Mijn liefje!
Ahww… <3 Dankje 🙂