Er komt dan ook geen enkele vorm van oogbal hatende cookiemelding meer op mijn site. Tyf op met je onzin. Als je dit niet weet moet je gewoon lekker offline gaan. Pannenkoek.
Stel je voor: Je bent ein-de-lijk klaar met die ene perfecte zin op je website. De pixels dansen in harmonie, de typografie fluistert poëzie, en de call-to-action schreeuwt subtiel om aandacht. Je leunt achterover, nipt van je (waarschijnlijk lauwe) koffie, en voelt een golf van digitale trots.
BOEM!
Daar is ‘ie dan. De digitale deurstopper van de internetergernis. Het pop-up venster dat zo elegant is als een baksteen door een glazen ruit: “Deze website maakt gebruik van cookies.”
Alsof je dat niet doorhad, hè? Met die enkele cookie die je nodig hebt om te onthouden dat de bezoeker de taal op Nederlands heeft gezet (want zeg nou zelf, wie verandert dat nou elke keer?). Nee hoor, we moeten een heel epistel aan juridisch geneuzel presenteren, met knoppen die zo ver uit elkaar staan dat je er een work-out voor nodig hebt om ze te bereiken.
FRUSTRATIEPUNT #1: DE ONPRAKTIJKBAARHEID DIE SCHREEUWT OM EEN THERAPIE-SESSIE.
Het is alsof de EU dacht: “Weet je wat deze perfect functionerende website nodig heeft? Een digitaal equivalent van een verkeersdrempel van legoblokjes. Iets dat iedereen irriteert, maar niemand echt tegenhoudt.” De gemiddelde bezoeker klikt toch wel op “OK” of “Akkoord” of die ene vage knop die niet zegt “Nee, ik weiger jullie digitale kruimels!”. Het is een ritueel, een verplichte buiging naar de goden van de privacy die in de praktijk net zo effectief is als een muggenzifter in een orkaan.
FRUSTRATIEPUNT #2: DE OOGBAL KWETSENDE AANBLIK DIE JE NETVLIES MARTELT.
Je hebt net die prachtige hero-image geladen, die met zorg gekozen foto die de essentie van je merk ademt. En wat zien je bezoekers als eerste? Een lelijk grijs of wit vlak met onleesbare lettertjes en knoppen die ontworpen lijken door iemand die kleurenblind was en een hekel had aan consistentie. Het is alsof je een meesterwerk van Rembrandt ophangt en er vervolgens een neonreclame “HIER ZIJN WIJ!” overheen plakt.
FRUSTRATIEPUNT #3: DE ABSOLUUT AAN BEROEPSZIEKTE BIJDRAGENDE KLIKMARATHON.
Voor de arme stakkers die dagelijks tientallen websites bezoeken (journalisten, onderzoekers, mensen met een gezonde dosis internetverslaving), is het een ware aanslag op de RSI-gevoelige polsen. Klik. Weg. Klik. Weg. Het is de digitale variant van het eindeloos herhalen van een nutteloze taak op kantoor, de druppel die de emmer van de mentale gezondheid doet overlopen.
FRUSTRATIEPUNT #4: HET PSYCHISCH LIJDEN DAT LANGZAAM AAN JE ZIEL KNAAGT.
Die kleine stem in je achterhoofd die fluistert: “Weer zo’n ding… Weer een onnodige onderbreking… Waarom moet dit toch?” Het is de constante herinnering aan de bureaucratische molens die malen, de onzin waar we collectief doorheen moeten ploegen. Het is de digitale equivalent van in de rij staan bij de supermarkt voor één pakje kauwgom.
FRUSTRATIEPUNT #5: DE ON-ERGONOMISCH WERKEN BEVORDERENDE VINGERGYMNASTIEK.
Die knoppen! Waarom moeten ze altijd op de meest onmogelijke plekken staan? Links onder, rechts boven, verstopt achter een dropdownmenu dat pas verschijnt als je met je muis een onmogelijke pirouette draait. Het is alsof de UI-designer een sadistische inslag had en dacht: “Laat ze maar zoeken! Misschien krijgen ze er spierpijn van, dat is goed voor de doorbloeding!”
EN DAN DE HYPOCRISIE!
De ironie druipt ervan af. Grote techbedrijven, die zelf de koningen van de dataverzameling zijn, presenteren deze meldingen alsof ze de hoeders van onze privacy zijn. Het is alsof een wolf in schaapskleren een cursus ethisch handelen geeft.
MIJN OPROEP TOT DE REVOLUTIE!
Genoeg is genoeg! Laten we in opstand komen tegen deze digitale pest. Laten we onze websites bevrijden van deze onnodige, irritante, en volstrekt ineffectieve meldingen. Ja, er zijn regels. Ja, we moeten transparant zijn. Maar er zijn creatievere, minder oogverblindende manieren om dat te doen. Een linkje in de footer, een duidelijke privacyverklaring – het is allemaal veel eleganter dan deze digitale schreeuwlelijkerds.
Dus, beste mede-webbouwer, neem een voorbeeld aan mijn nachtelijke daad van digitale burgerlijke ongehoorzaamheid. Sloop die cookiemeldingen! Bevrijd je bezoekers van deze onpraktische, oogbal kwetsende, absoluut aan beroepsziekte bijdragende, psychisch lijden vergrotende, en on-ergonomisch werken bevorderende klote maatregel.
Word lid van het verzet! #CookiemonstersMoetenWeg #BevrijdHetInternet #HilarischeFrustratieIsDeBesteFrustratie